“Dit bericht graag met een korreltje zout nemen”.
Ik pleit ervoor om te stoppen met leeftijdscategorieën in de triatlonsport. De gehandicaptensport deelt atleten in op de grootte van hun (fysieke) beperking. Daar is mijn idee ontstaan. In plaats van leeftijd kunnen we de triatlonsport beter indelen in categorieën van (sociale) beperking. De vergelijking met de gehandicaptensport gaat uiteraard een beetje mank maar het gaat om het systeem.
Onder meer Dave Scott en Rob Barel hebben bewezen dat leeftijd geen beperkende factor hoeft te zijn. In ieder geval niet tot 55 jaar. Wellicht gaat je lichaam ietwat tegenwerken, maar de factor “ervaring” compenseert dit verschil. Dus de leeftijdscategorieën die er nu zijn tussen de 18 en 55 jaar kunnen we beter opheffen. We moeten de carrière van Rob Barel even afwachten om te kijken of deze categorie kan worden opgehoogd naar 60 jaar.
De sociale beperking (vanuit de sport gezien, want deze beperking betekent vaak een verrijking in het leven) is veel meer een factor die de prestatie beïnvloed. Het scheelt nogal of je fulltime atleet bent of een fulltime baan hebt.
Ik stel de volgende categorieën voor:
Categorie A: fulltime triatleten (de PRO’s)
Categorie B: triatleten met een parttime baan of studenten (de SEMI-PRO’s)
Categorie C: atleten met een fulltime baan (dit noemen we de “Jan van de Marel-categorie”)
Categorie D : atleten met een baan en 1 of 2 kinderen die nog thuis wonen
Categorie E : atleten met een baan en 3 of meer kinderen die nog thuis wonen (deze atleten strijden om de “Carlo van de Bergh-bokaal”)
Categorie F: triatleten met een sociale belasting die nog hoger is dan de E-categorie.
Als je in een jaar meer dan 4 maanden in een bepaalde categorie zit, kun je in dat jaar niet meer dalen naar een “lagere” categorie. Dit concept moet nog worden uitgewerkt. Het heeft nu een aantal aspecten die niet duidelijk genoeg zijn.
