Gewijzigd plan in Didam

Vijf weken na en twee weken voor Hannover heb ik nauwelijks hardgelopen. Met uitzondering van de marathon tijdens mijn hele triatlon in Duitsland heb ik dus zeven weken het lopen niet kunnen trainen. Bovendien had ik last van mijn knie. De halve triatlon in Didam uitlopen, met 20 km hardlopen, was daarom niet verstandig. Maar ik kom graag naar de groenste triatlon in Nederland en besloot ik om wel te gaan zwemmen en fietsen en eventueel één rondje te gaan hardlopen. Langs de kant staan aanmoedigen is niet zo leuk als (de helft) zelf meedoen. Maar het liep wat anders.

Wissel
Eerst 50 km infietsen van Groenlo naar Didam. Als ik toch niet zou uitlopen kon ik er beter nog wat trainingsuurtjes aan vastknopen door naar het evenement te fietsen en na afloop weer terug. Ik had een goede zwemstart. Lag gelijk op kop en bleef daar ongeveer 1,2 km liggen. Daarna even wat rustiger aan. Het zou belangrijk zijn om de eerste wissel erg snel te doen. Diederik Scheltinga wisselt altijd snel en hij zou wel eens gelijk een gat kunnen slaan met de rest van het veld.


Diederik en ik wisselde 15 á 20 seconden sneller dan de rest van de atleten uit de eerste zwemgroep. Gelijk een gat dus en erg hard doorgetrokken de eerste kilometers op de fiets. De eerste 15 km fietsen ging erg hard. Ik had moeite om bij te blijven. Toch wist Eimert Venderbosch ons bij te halen. Hij was dus supersterk. Na het eerste rondje fietsen van 20 km zakte het tempo iets en kon ik makkelijker bijblijven.



Kramp
Op ongeveer 70 km fietsen kreeg ik een krampaanval aan de binnenkant van mijn bovenbeen. Geen idee waar dat vandaan kwam. Wellicht omdat ik ook al naar Didam had gefietst. Ik kon geen kracht meer zetten en moest Eimert en Diederik laten gaan. Voet uit pedaal, benen wat losschudden, goed drinken en bovenbeen masseren. Na een paar minuten trok het weg en kon ik in de achtervolging. Een paar kilometer later had ik weer de aansluiting. Volgens mij hebben Eimert en Diederik het niet eens gemerkt. De wissel naar het lopen ging bij mij langzamer dan bij mijn medekoplopers. Ik deed als enige sokken aan en verloor daarmee de nodige tijd.



Change of plans
Nu dus lekker één of misschien twee rondjes van vijf kilometer hardlopen. Na een paar kilometer had ik Eimert bijgehaald en hij liep een mooi tempo voor mij. Na de eerste doorkomst vroeg ik hoeveel de voorsprong op de nr. vier in de race was en wie dat was. Mijn supporters konden dat op dat moment niet vertellen. Nou ok ... nog één rondje dan. Ik had weinig last van mijn knie en was aan het genieten. Na het tweede rondje hoorde ik dat ik twee minuten voorsprong had op Jan-Roelf Heerssema. Twijfel, twijfel, twijfel. Met nog tien kilometer rustig hardlopen kon ik nog op het podium komen. Podiumplaats is altijd interessant en bovendien leverde dat nog een leuk geldbedrag op. Diederik en Eimert liepen sterk. De hele race waren zij al goed bezig. Diederik heeft deze race heel erg verdiend gewonnen. Eimert is superfit in zijn 47e levensjaar en ik was tevreden met mijn derde plaats.

Het geplande fietsritje terug naar huis heb ik maar geschrapt.

Volledige uitslag
Krantenbericht:

Adelaarskalender triatlon Gendt update 2012

De jaarlijkse update van de Adelaarskalender. Na de snelle editie van vorig jaar zorgde de weersomstandigheden dit jaar voor een trage versie.

Bij de heren is het alleen Evert Scheltinga gelukt om de top 25 van snelste tijden binnen te treden. Hij stoot daarmee zijn broer Diederik met zijn tijd uit 2007 uit de lijst.

Opvallend was de prestatie van Linda van Vliet die niet alleen een hele goede tijd neerzet onder deze omstandigheden, maar ook topfavoriete Saskia Elemans voor wist te blijven. Beide dames komen in de top 15 van de snelste damestijden.

Linda stoot hiermee haarzelf uit de lijst met haar tijd uit 2007. En daarnaast verdwijnt de oudste damestijd van Mitzy Nieuwenhuizen uit 1994 van de lijst.

Winst hele triatlon Hannover

Met deze tweede poging om een hele triatlon te finishen is het gelukt. Na 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,2 km hardlopen als eerste over de finish in 9 uur en 15 minuten tijdens de triatlon van Hannover.

De hele dag regen en met een temperatuur die niet boven de 9 graden kwam, was het een hele zware dag. Dat bleek ook uit het aantal uitvallers. Veertig procent van de atleten die meededen aan de halve of hele triatlon heeft de finish niet gehaald.

Voor het zwemmen had je geen hogere wiskunde nodig; 950 m heen, boei ronden en weer terug. Dat twee keer en je komt aan 3,8 km. De eerste groep zwom een tempo dat ik goed kon volgen. In het tweede deel versnelde de Tsjech Thomas Bednar. Ik kon als enige mee. Daardoor kwam ik na 50 minuten als tweede uit het water en had ik een goed overzicht op de race.

Twee ronden fietsen we samen. In totaal moesten we zes ronden fietsen van dertig km over glooiend parcours. Na 65 km kwam Thijs Koelen hard voorbij rijden. Het eerste gedeelte heb ik mij bewust ingehouden en ik was er klaar voor om ook harder te fietsen. Ik kon mij goed aanpassen aan het tempo van Thijs. De Tsjech moest gelijk lossen. Ongeveer 10 kilometer later reed Thijs helaas lek. Ook ik baalde daarvan omdat we met z'n tweeën het tempo goed hoog zouden kunnen houden. Nu lag ik plots alleen aan kop en moest ik zelf het tempo hoog houden. Overigens lukte dat goed. Elke ronde stond mijn vriendin Marieke klaar om sportdrank en/of -gel aan te geven.

Na 5.03 uur fietsen mocht ik de fiets ruilen voor de loopschoenen. In het parc-fermé werd mij verteld dat ik tweede lag met één minuut achterstand. Huh?! Ik weet zeker dat niemand mij had ingehaald, dus hoe kan dat nou. Die atleet moest verkeerd hebben gereden. Met het oog dit even aan hem duidelijk te maken begon ik te snel aan de afsluitende marathon om hem bij te halen. Na zes kilometer had ik het gat gedicht. Hij bleef beweren dat hij geen fouten had gemaakt. Na een (sanitaire) pitstop op negen kilometer moest ik weer in de achtervolging op deze atleet. Na kilometer twaalf heb ik hem niet meer teruggezien.

Maar dan moet dus het zwaarste gedeelte nog komen. Kilometers lang alleen op kop met enkel een fietser voor je met het bordje '1. Mann' op zijn stuur. Het loopparcours stuurde ons door bos- en parkpaadjes die door de regenval erg drassig waren. Samen met het glooiende karakter bepaald niet geschikt om een snelle marathon op te lopen (als dat uberhaupt al lukt na 3,8 km zwemmen en 180 km fietsen). Voedingsplan werkte prima. Powerbar drank en gels tot aan de laatste ronde. Niet afhankelijk zijn van de organisatie, maar zelf meenemen in een 'flesjesbelt'. In de laatste ronde bij elke post cola pakken. In het tweede deel van mijn marathon kwamen ook lopers van de halve triatlon op het parcours zodat mij af en toe daar aan kon optrekken of naartoe kon lopen.

De laatste tien km waren desondanks verschrikkelijk. Werkelijk alles doet pijn. Regelmatig moest ik terugzakken in tempo om de pijn aan te kunnen. Geen kramp, blaren of andere ongemakken, maar simpelweg heel erg veel pijn in je benen.

Het laatste bultje op zo'n 500 m van de finish kwam ik met heel veel moeite strompelend op. De laatste stappen naar de finish werden beter. Zielsgelukkig onder de finishboog door ...... om daar vervolgens in elkaar te zakken. Of zoals de Hannoversche Allgemeine Zeiting het omschreef: Der Niederländer Eddy Lamers, der die Langdistanz nach 9:14 Stunden für sich entschied, sank im Ziel völlig entkräftet zu Boden.

Heel veel pijn, heel erg koud .... maar dolgelukkig.

1) Eddy Lamers 9.14.59
2) Thijs Koelen 9.24.54
3) Tomas Bednar 9.28.17