De jaarlijkse update van de Adelaarskalender. Na de snelle editie van vorig jaar zorgde de weersomstandigheden dit jaar voor een trage versie.
Bij de heren is het alleen Evert Scheltinga gelukt om de top 25 van snelste tijden binnen te treden. Hij stoot daarmee zijn broer Diederik met zijn tijd uit 2007 uit de lijst.
Opvallend was de prestatie van Linda van Vliet die niet alleen een hele goede tijd neerzet onder deze omstandigheden, maar ook topfavoriete Saskia Elemans voor wist te blijven. Beide dames komen in de top 15 van de snelste damestijden.
Linda stoot hiermee haarzelf uit de lijst met haar tijd uit 2007. En daarnaast verdwijnt de oudste damestijd van Mitzy Nieuwenhuizen uit 1994 van de lijst.
woensdag 27 juni 2012
maandag 4 juni 2012
Winst hele triatlon Hannover
Met deze tweede poging om een hele triatlon te finishen is het gelukt. Na 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,2 km hardlopen als eerste over de finish in 9 uur en 15 minuten tijdens de triatlon van Hannover.
De hele dag regen en met een temperatuur die niet boven de 9 graden kwam, was het een hele zware dag. Dat bleek ook uit het aantal uitvallers. Veertig procent van de atleten die meededen aan de halve of hele triatlon heeft de finish niet gehaald.
Voor het zwemmen had je geen hogere wiskunde nodig; 950 m heen, boei ronden en weer terug. Dat twee keer en je komt aan 3,8 km. De eerste groep zwom een tempo dat ik goed kon volgen. In het tweede deel versnelde de Tsjech Thomas Bednar. Ik kon als enige mee. Daardoor kwam ik na 50 minuten als tweede uit het water en had ik een goed overzicht op de race.
Twee ronden fietsen we samen. In totaal moesten we zes ronden fietsen van dertig km over glooiend parcours. Na 65 km kwam Thijs Koelen hard voorbij rijden. Het eerste gedeelte heb ik mij bewust ingehouden en ik was er klaar voor om ook harder te fietsen. Ik kon mij goed aanpassen aan het tempo van Thijs. De Tsjech moest gelijk lossen. Ongeveer 10 kilometer later reed Thijs helaas lek. Ook ik baalde daarvan omdat we met z'n tweeën het tempo goed hoog zouden kunnen houden. Nu lag ik plots alleen aan kop en moest ik zelf het tempo hoog houden. Overigens lukte dat goed. Elke ronde stond mijn vriendin Marieke klaar om sportdrank en/of -gel aan te geven.
Na 5.03 uur fietsen mocht ik de fiets ruilen voor de loopschoenen. In het parc-fermé werd mij verteld dat ik tweede lag met één minuut achterstand. Huh?! Ik weet zeker dat niemand mij had ingehaald, dus hoe kan dat nou. Die atleet moest verkeerd hebben gereden. Met het oog dit even aan hem duidelijk te maken begon ik te snel aan de afsluitende marathon om hem bij te halen. Na zes kilometer had ik het gat gedicht. Hij bleef beweren dat hij geen fouten had gemaakt. Na een (sanitaire) pitstop op negen kilometer moest ik weer in de achtervolging op deze atleet. Na kilometer twaalf heb ik hem niet meer teruggezien.
Maar dan moet dus het zwaarste gedeelte nog komen. Kilometers lang alleen op kop met enkel een fietser voor je met het bordje '1. Mann' op zijn stuur. Het loopparcours stuurde ons door bos- en parkpaadjes die door de regenval erg drassig waren. Samen met het glooiende karakter bepaald niet geschikt om een snelle marathon op te lopen (als dat uberhaupt al lukt na 3,8 km zwemmen en 180 km fietsen). Voedingsplan werkte prima. Powerbar drank en gels tot aan de laatste ronde. Niet afhankelijk zijn van de organisatie, maar zelf meenemen in een 'flesjesbelt'. In de laatste ronde bij elke post cola pakken. In het tweede deel van mijn marathon kwamen ook lopers van de halve triatlon op het parcours zodat mij af en toe daar aan kon optrekken of naartoe kon lopen.
De laatste tien km waren desondanks verschrikkelijk. Werkelijk alles doet pijn. Regelmatig moest ik terugzakken in tempo om de pijn aan te kunnen. Geen kramp, blaren of andere ongemakken, maar simpelweg heel erg veel pijn in je benen.
Het laatste bultje op zo'n 500 m van de finish kwam ik met heel veel moeite strompelend op. De laatste stappen naar de finish werden beter. Zielsgelukkig onder de finishboog door ...... om daar vervolgens in elkaar te zakken. Of zoals de Hannoversche Allgemeine Zeiting het omschreef: Der Niederländer Eddy Lamers, der die Langdistanz nach 9:14 Stunden für sich entschied, sank im Ziel völlig entkräftet zu Boden.
Heel veel pijn, heel erg koud .... maar dolgelukkig.
1) Eddy Lamers 9.14.59
2) Thijs Koelen 9.24.54
3) Tomas Bednar 9.28.17
De hele dag regen en met een temperatuur die niet boven de 9 graden kwam, was het een hele zware dag. Dat bleek ook uit het aantal uitvallers. Veertig procent van de atleten die meededen aan de halve of hele triatlon heeft de finish niet gehaald.
Voor het zwemmen had je geen hogere wiskunde nodig; 950 m heen, boei ronden en weer terug. Dat twee keer en je komt aan 3,8 km. De eerste groep zwom een tempo dat ik goed kon volgen. In het tweede deel versnelde de Tsjech Thomas Bednar. Ik kon als enige mee. Daardoor kwam ik na 50 minuten als tweede uit het water en had ik een goed overzicht op de race.
Twee ronden fietsen we samen. In totaal moesten we zes ronden fietsen van dertig km over glooiend parcours. Na 65 km kwam Thijs Koelen hard voorbij rijden. Het eerste gedeelte heb ik mij bewust ingehouden en ik was er klaar voor om ook harder te fietsen. Ik kon mij goed aanpassen aan het tempo van Thijs. De Tsjech moest gelijk lossen. Ongeveer 10 kilometer later reed Thijs helaas lek. Ook ik baalde daarvan omdat we met z'n tweeën het tempo goed hoog zouden kunnen houden. Nu lag ik plots alleen aan kop en moest ik zelf het tempo hoog houden. Overigens lukte dat goed. Elke ronde stond mijn vriendin Marieke klaar om sportdrank en/of -gel aan te geven.
Na 5.03 uur fietsen mocht ik de fiets ruilen voor de loopschoenen. In het parc-fermé werd mij verteld dat ik tweede lag met één minuut achterstand. Huh?! Ik weet zeker dat niemand mij had ingehaald, dus hoe kan dat nou. Die atleet moest verkeerd hebben gereden. Met het oog dit even aan hem duidelijk te maken begon ik te snel aan de afsluitende marathon om hem bij te halen. Na zes kilometer had ik het gat gedicht. Hij bleef beweren dat hij geen fouten had gemaakt. Na een (sanitaire) pitstop op negen kilometer moest ik weer in de achtervolging op deze atleet. Na kilometer twaalf heb ik hem niet meer teruggezien.
Maar dan moet dus het zwaarste gedeelte nog komen. Kilometers lang alleen op kop met enkel een fietser voor je met het bordje '1. Mann' op zijn stuur. Het loopparcours stuurde ons door bos- en parkpaadjes die door de regenval erg drassig waren. Samen met het glooiende karakter bepaald niet geschikt om een snelle marathon op te lopen (als dat uberhaupt al lukt na 3,8 km zwemmen en 180 km fietsen). Voedingsplan werkte prima. Powerbar drank en gels tot aan de laatste ronde. Niet afhankelijk zijn van de organisatie, maar zelf meenemen in een 'flesjesbelt'. In de laatste ronde bij elke post cola pakken. In het tweede deel van mijn marathon kwamen ook lopers van de halve triatlon op het parcours zodat mij af en toe daar aan kon optrekken of naartoe kon lopen.De laatste tien km waren desondanks verschrikkelijk. Werkelijk alles doet pijn. Regelmatig moest ik terugzakken in tempo om de pijn aan te kunnen. Geen kramp, blaren of andere ongemakken, maar simpelweg heel erg veel pijn in je benen.
Het laatste bultje op zo'n 500 m van de finish kwam ik met heel veel moeite strompelend op. De laatste stappen naar de finish werden beter. Zielsgelukkig onder de finishboog door ...... om daar vervolgens in elkaar te zakken. Of zoals de Hannoversche Allgemeine Zeiting het omschreef: Der Niederländer Eddy Lamers, der die Langdistanz nach 9:14 Stunden für sich entschied, sank im Ziel völlig entkräftet zu Boden.
Heel veel pijn, heel erg koud .... maar dolgelukkig.1) Eddy Lamers 9.14.59
2) Thijs Koelen 9.24.54
3) Tomas Bednar 9.28.17
Abonneren op:
Posts (Atom)